Srebrny Rumak - Film

Thowra

Która rasa znalazła się u mnie na trzecim miejscu?

CZYSTA KREW ARABSKA

Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.

Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.

Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.

zdjęcie satelitarne na półwysep arabski

Pokrój

Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami[1].

Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki

profil głowy araba

siwy arab

piękny gniadosz

kasztanowata piękność

kary okaz

Typy:

Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:

Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).

Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.

Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).

Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'Bajan

Legenda:


Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.





Wykorzystanie:

Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać, że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia sie w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.

INFORMACJE Z WIKIPEDII

Moja druga ulubiona rasa konia

ANGLOARAB  SHAGYA

Angloarab Shagya (nazwa w innych językach odpowiada często terminowi: Arab Shagya) – szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich, lecz większy i silniejszy od nich. Najczęściej maści siwej. Pochodzi z Węgier, gdzie nadal jest hodowany. Inne ośrodki hodowlane rozmieszczone są w krajach dawnej monarchii austro-niemieckiej i w Niemczech.

Dwa siwe shagya

POKRÓJ

Głowa sucha, o profilu (lekko) szczupaczym. Szyja łabędzia, kłąb dobrze zaznaczony, łopatki krótkie i strome. Zad krótki, ścięty, dobrze umięśniony z charakterystyczym wysoko osadzonym ogonm. Mocne i suche kończyny, kopyta o twardym rogu. Umaszczenie zazwyczaj siwe, rzadziej gniade, kasztanowate i kare. Wysokość w kłębie 150-160 cm

Gniady shagya

Kasztanowaty angloarab shagya

Czarny unikat

UŻYTKOWANIE

Dzięki wytrzymałości, lekkości i innym zaletom , konie te dobrze sprawdzają się w sportach jeździeckich. Wykorzystywane są także w jeździe rekreacyjnej oraz do uszlachetniania innych typów koni

Moja ulubiona rasa konia

LUSITANO

Lusitano (koń luzytański) -  jest to jedna z gorącokrwistych ras konia domowego pochodząca z terenów Ribatejo i Alentejo w Portugalii. Lusitano to konie paradne, użytkowane w Wyższej Szkoły Jazdy oraz w walkach z bykiem podobne do koni andaluzyjskich.

Bardzo znanym koniem luzytańskim był Novilheiro, który zdobywał nagrody w zawodach skoków przez przeszkody najwyższej klasy, pod słynnym jeźdźcem Johnem Whitakerem.

 POKRÓJ

Konie o profilu garbonosym, co wyraźnie odróżnia je od koni andaluzyjskich. Szyja jest „łabędzia”, łopatki dobrze zbudowane. Muskularny, ścięty zad umożliwia przeniesienie ciężaru konia na nogi tylne, co jest wymaganiem wyższej szkoły jazdy. Kończyny dosyć długie; suche i mocne. Wysokość w kłebie 150-160 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z przewagą siwej, gniadej i bułanej. 

siwy lusitano

                                                         

głowa gniadego lusitano

                                        

bułany lusitano

UŻYTKOWANIE


Rasa powstała do użytkowania w powozach oraz na potrzeby armii. Współcześnie użytkuje się ją głównie jako konie rekreacyjne oraz ujeżdżeniowe. W Portugalii są też nadal użytkowane jako konie pracujące na ranczach lub w powozach.

Koń Lusitano podczas zawodów w ujeżdżeniu.

Konie Lusitano w zaprzęgu

• informacje z wikipedii

                               

  

Umaszczenia podstawowe

Umaszczenie koni – barwa sierści pokrywającej ciało konia, wraz z barwą grzywy i ogona, uwarunkowane genetycznie. Cechy umaszczenia są ważne dla identyfikacji oraz ewidencji hodowlanej

PODSTAWOWE UMASZCZENIA:

MAŚĆ GNIADA - sierść brązowa od jasnej do brunatnej i prawie czarnej, grzywa, ogon i dolne

                               odcinki kończyn - czarne

wyżej: gniady arab - doskonały przykład maści gniadej oraz idealny

          przedstawiciel swojej rasy.

MAŚĆ KASZTANOWATA -  żółtaworuda lub rudobrązowa ,sierść grzywa i ogon w tym samym odcieniu lub jaśniejsze, kończyny bez czarnego podpalania. Występują odmiany na kończynach i głowie.

wyżej: kasztanowaty angloarab gidran. U gidranów jedynym umaszczeniem

          jest właśnie kasztanowate.

MAŚĆ KARA - całkowicie czarna.

wyżej: koń fryzyjski

MAŚĆ SIWA - maść siwa: występuje tylko wtedy, gdy jedno z rodziców było tej maści. Po urodzeniu koń ma którąś z maści podstawowych i z wiekiem siwieje. Do czasu pełnego osiwienia, sierść składa się z włosów białych i maścistych. To czy koń będzie siwy, da się sprawdzić u źrebaka – ma wtedy białe włoski na powiekach. Występuje też odmiana siwa jabłkowita: koń jest szarawy, a na a całym jego ciele występują jasne plamki.

wyżej: siwy angloarab shagya - siwe umaszczenie u tej rasy jest najczęściej

          spotykane.

wyżej: Irish Draught maści siwej jabłkowitej.

Bursztyn

BURSZTYN

   Bursztyn ma niespełna 2 lata. Urodził się w stajni,

której hoduje się konie z dobrym pochodzeniem.

Niestety od chwili narodzin malucha wiadomo

było, że w tej stajni nie ma miejsca na

końskiego kundelka. Jego matkę pokrył ogier,

który nie ma szlachetnego pochodzenia. Właściciel

postanowił go odchować i sprzedać kiedy

mały dorośnie. Niestety, nie ma na niego na-
bywcy. Bursztyn ma wadę postawy. Prawdopodobnie
nie będzie mógł chodzić pod siodłem. To obniża
jego wartość jako konia użytkowego. Teraz może
trafić tylko do rzeźni, gdzie jego życie 
przelicza się na kilogramy mięsa. Gdyby nie nasz weterynarz - nigdy nie dowiedzielibyśmy się o jego istnieniu. 
     Bursztyn nie stoi już w stajni z pozostałymi końmi. Kilka dni temu musiał zwolnić miejsce dla innego, Bardziej wartościowego konia. Właściciel wystawił go do małej obory, w której kiedyś stały krowy. Jeszcze kilka dni temu brykał beztrosko po łące z resztą stada. Czasem udaju mu się wyjrzeć przez okno obory, ale już nigdy nie pogalopuje z nimi po padoku. I nigdy już nikt nie zatroszczy się o niego. Decyzja już zapadła. Właściciel sprzeda Bursztyna handlarzowi za kilka dni...

Nie chcemy na to pozwolić! Możemy ocalić jego życie,

jeśli do 25go maja zapłacimy za niego 2800złotych.

Z Państwa pomocą na pewno nam się to uda!

Chcemy, żeby Bursztyn dołączył do reszty fundacyjnego stada, gdzie wszystkie konie są tak samo kochane, bez

względu na swoje pochodzenie.

TĄ INFORMACJE MOŻECIE ZNALEŹĆ NA 11EJ STR. W "TELE-MAGAZYNIE".

PROSZĘ O POMOC DLA NIEGO!

SPIRIT - STALLION OF THE CIMARRON

SPIRIT - STALLION OF THE CIMARRON

Główni Bohaterowie:

SPIRIT

ROSA (RAIN)

EAGLE

WARTKI  POTOK

MAMA  SPIRITA

STADO

 SPIRIT  AND  RAIN